ปรมาณู โอคริดจ์และเทนเนสซีเมืองปรมาณูลับของอเมริกา ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2485 พล.ท. เลสลี โกรฟส์ กองทัพสหรัฐฯ ผู้บัญชาการโครงการแมนฮัตตัน ซึ่งเป็นความพยายามลับของสหรัฐฯ ในการพัฒนาระเบิดปรมาณูต้องเผชิญกับการตัดสินใจครั้งสำคัญ โครงการนี้จำเป็นต้องผลิตยูเรเนียม-235 ซึ่งเป็นไอโซโทปของยูเรเนียม ซึ่งนิวเคลียสที่ไม่เสถียรสามารถแตกตัวได้ง่าย

เพื่อกระตุ้นปฏิกิริยาลูกโซ่ฟิชชันและปลดปล่อยพลังงานทำลายล้างจำนวนมหาศาล แต่นั่นจะต้องมีกระบวนการผลิตที่ซับซ้อนและใหญ่โต ซึ่งต้องใช้คนงานหลายหมื่นคน ซึ่งจำเป็นต้องเก็บเป็นความลับเพื่อป้องกันการแทรกแซง จากสายลับและผู้ก่อวินาศกรรม แต่คำถามก็คือสิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านั้นอาจถูกซ่อนอยู่ที่ไหน

ตามรายละเอียดในหนังสือของชาร์ลส์ จอห์นสันและชาร์ลส์ แจ็คสันในปี 1981 เรื่อง City Behind a Fence Oak Ridge Tennessee ในปี 1942 ถึง 1946 เจ้าหน้าที่สหรัฐได้ระบุสถานที่ที่มีศักยภาพแล้วในหลายส่วนของประเทศ แต่ทั้งหมดนั้นมีข้อเสีย ตัวอย่างเช่น เขื่อนชาสต้าในแคลิฟอร์เนียอยู่ใกล้ชายฝั่งแปซิฟิกมากเกินไป จึงเสี่ยงต่อการถูกโจมตีทางอากาศ

และสถานที่หลายแห่งในรัฐวอชิงตันจะต้องมีการก่อสร้างสายส่งไฟฟ้ายาว เพื่อจัดหาไฟฟ้าจำนวนมหาศาลที่จำเป็นสำหรับการทำงาน ไซต์ในรัฐอิลลินอยส์ใกล้กับชิคาโกก็ปิดเช่นกัน เจ้าหน้าที่ไม่ต้องการอยู่ใกล้กับศูนย์ประชากรขนาดใหญ่ เนื่องจากความเสี่ยงด้านสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นจากการทำงานไม่ชัดเจน ดังนั้น โกรฟส์จึงรีบตั้งรกรากบนพื้นที่ 52,000 เอเคอร์ประมาณ 21,000 เฮกตาร์ ในชนบททางตะวันออกของรัฐเทนเนสซี

ต่อมาขยายเป็น 59,000 เอเคอร์ประมาณ 24,000 เฮกตาร์ ไม่เพียงแต่จะไม่เป็นที่สะดุดตาสำหรับใครก็ตามที่อยู่นอกพื้นที่ที่มีประชากรเบาบาง แต่ยังอยู่ใกล้กับโรงไฟฟ้าพลังน้ำที่ดำเนินการ โดยหน่วยงานหุบเขาเทนเนสซี ซึ่งสามารถจ่ายไฟฟ้าจำนวนมหาศาลที่โรงงานต้องการได้ ตามข้อมูลของจอห์นสันและแจ็คสัน หนังสือเป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบในการสร้างทั้งงานวิศวกรคลินตัน

ซึ่งจะเป็นอาคาร ปรมาณู และเมืองลับสำหรับคนงาน รัฐบาลตัดสินใจเรียกเมืองโอคริดจ์ว่าเมืองลับแลเพราะฟังดูเป็นบ้านนอก และพอที่จะใช้เป็นชื่อปกคลุมสำหรับย่านที่อยู่อาศัย เช่นเดียวกับบทความในปี 1969 นี้ในสิ่งพิมพ์ของรัฐบาลอธิบาย หลังจากนั้นไม่นานรัฐบาลสหรัฐฯ เริ่มย้ายเกษตรกรรายย่อยที่มีที่ดินบนพื้นที่อย่างเงียบๆโดยจ่ายค่าชดเชยให้พวกเขาแต่ไม่ได้บอกว่าทำไม

ตามบทความในปี 1945 ในสาธารณรัฐใหม่โดยหลุยส์ ฟัลสตีน ซึ่งเป็นหนึ่งในนักข่าวกลุ่มแรกๆที่เขียนเกี่ยวกับโอ๊ค สัน จากนั้นขบวนรถก็เต็มไปด้วยอุปกรณ์ก่อสร้างและวัสดุก่อสร้าง ทีมงานก่อสร้างเร่งสร้างอาคาร ที่จะประกอบเป็นวิทยาเขตที่ไม่มีชื่อเรียก รวมถึงบ้านหลายพันหลังสำหรับนักวิทยาศาสตร์และคนงาน บ้านหลายหลังเป็นแบบ B-1 Flat Tops ซึ่งเป็นการออกแบบที่ทำจากแผ่นสำเร็จรูปและหลังคาเพื่อประหยัดเวลาในการก่อสร้าง

การสร้างและการสรรหา การสร้างโรงงานอุตสาหกรรมลับ และที่อยู่อาศัยสำหรับคนงานมีราคาประมาณ 1.32 พันล้านดอลลาร์ประมาณ 18.5 พันล้านดอลลาร์ในสกุลเงินดอลลาร์ปัจจุบัน ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 60 ของงบประมาณทั้งหมดของโครงการแมนฮัตตัน ตามข้อมูลของดี เรย์ สมิธ นักประวัติศาสตร์เกษียณของ Y-12 ศูนย์ความมั่นคงแห่งชาติซึ่งเป็นนักประวัติศาสตร์ของเมืองโอคริดจ์ และคอลัมนิสต์ของโอคริดจ์ด้วยหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น

ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าโอคริดจ์เติบโตขึ้นเป็นชุมชนที่มีประชากร 75,000 คน ผู้คนมาจากทั่วโลกสมิธอธิบาย นักวิทยาศาสตร์หลายคนเป็นชาวฮังกาเรียน ส่วนใหญ่มาจากเยอรมนีและบริเตนใหญ่ คนอื่นๆได้รับคัดเลือกให้เข้าร่วมงานวิศวกรรมคลินตัน โดยบริษัทขนาดใหญ่ของสหรัฐฯ ที่ทำงานในโครงการแมนฮัตตัน ซึ่งตระเวนไปตามวิทยาเขตของวิทยาลัยและมหาวิทยาลัยต่างๆของสหรัฐฯ

เพื่อหานักศึกษาที่มีความสามารถด้านวิทยาศาสตร์และเทคนิคที่จำเป็น ยกตัวอย่างเช่นนักเคมีหนุ่มชื่อบิล วิลคอกซ์ ซึ่งได้รับการติดต่อจากนายหน้าของอีสต์แมนโกดัก ในปี 1943 เล่าในภายหลังว่าเขาได้รับแจ้งเพียงว่างานนี้เป็นงานสงครามลับ เราถามว่าเราจะทำงานที่ไหน เขากล่าวเขาจะไม่พูดว่ามันเป็นความลับ เราถามว่าเราจะทำงานอะไร เขาจะไม่พูดว่ามันเป็นความลับ

ในที่สุดเขาก็ลงเอยที่งานวิศวกรคลินตัน ผู้ที่ปฏิเสธงานอาจจบลงด้วยการถูกเกณฑ์เข้าหน่วยวิศวกรรมพิเศษของกองทัพสหรัฐฯ และส่งไปยังรัฐเทนเนสซีตามที่สมิธกล่าว พนักงานปรมาณูเหล่านั้นมาถึงสถานที่ ซึ่งปกคลุมไปด้วยความลับ ชาวบ้านรู้ว่ามีบางอย่างลึกลับเกิดขึ้นที่ไซต์นี้ แต่เฉพาะผู้ที่เป็นส่วนหนึ่งของภารกิจเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างใน ผ่านประตูที่มีการป้องกันบนถนนทางเข้า

สิ่งอำนวยความสะดวกปรมาณูถูกล้อมรอบด้วยการรักษาความปลอดภัยเพิ่มเติม ตัวงานเองถูกแยกส่วนอย่างมาก ดังนั้น คนส่วนใหญ่จึงรู้เพียงส่วนเล็กๆของความพยายามที่พวกเขากำลังทำอยู่ และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าภารกิจที่ครอบคลุม ซึ่งก็คือการช่วยสร้างระเบิดปรมาณู คนที่จะไปยังอาคารใดอาคารหนึ่งสามารถไปที่อาคารนั้นได้เท่านั้นสมิธอธิบายชุมชนที่มีทุกอย่างครบครัน

เพื่อป้องกันไม่ให้ข้อมูลรั่วไหลออกไป Oak Ridge จึงกลายเป็นชุมชนที่มีทุกอย่างครบพร้อมทุกอย่างที่พนักงานต้องการ ดังที่ฟัลสตีนบรรยายไว้ในบทความของเขาในปี 1945 เมืองลับแลแห่งนี้มีร้านค้า โรงภาพยนตร์ โรงเรียนมัธยม ธนาคาร โรงพยาบาลขนาด 300 เตียง สนามเทนนิสและสนามแฮนด์บอล แม้แต่วงดุริยางค์ซิมโฟนีของตัวเอง ซึ่งนำโดยนักวิทยาศาสตร์โครงการแมนฮัตตัน

ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นมักจะทำสวนแห่งชัยชนะเลี้ยงดูครอบครัว และเป็นผู้นำสิ่งที่ค่อนข้างจะเป็นเรื่องปกติของชาวอเมริกัน นั่นคือยกเว้นความลับที่ล้อมรอบพวกเขาและงานของพวกเขา ป้ายโฆษณาเตือนคนงานว่าปิดกับดักของเรากันเถอะ พวกเขารู้ว่าต้องระมัดระวังที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับงานของพวกเขาให้ใครฟัง แม้กระทั่งคู่สมรสของพวกเขาเอง เราจะนั่งรอบโต๊ะอาหารเย็นและความเครียดก็แย่มาก นักวิทยาศาสตร์หนุ่มคนหนึ่งบอกกับฟัลสตีนในปี 1945

บทความที่น่าสนใจ : เครื่องจำลอง แอปพลิเคชันทางทหารเสมือนจริงและเครื่องจำลองการบิน