อุณหภูมิ เมื่อค่าพารามิเตอร์ที่กำหนดความชื้นสูงสุดของผิว 100 เปอร์เซ็นต์เกินจะไม่สามารถรักษาสมดุลความร้อนได้อีกต่อไป จึงทำให้บุคคลสามารถทนต่อสภาวะต่างๆได้ นอกเขตแดนนี้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ เหงื่อไหลในลำธารในเวลาเดียวกันเพราะมันถูกปล่อยออกมามากกว่าที่จะระเหยออกไป เส้นของความรู้สึกไม่สบายที่แสดงในรูปที่ 8 ถึง 4 กะขึ้นอยู่กับฉนวนกันความร้อนของเสื้อผ้า ความเร็วลมและลักษณะของการออกกำลังกาย

เมื่องานที่ต้องทำนั้นต้องการความเข้มข้น ของกระบวนการเผาผลาญที่เพิ่มขึ้น อุณหภูมิที่คงทนสูงสุดเป็นเวลานานจะเปลี่ยนจาก +40 องศาเซลเซียสเป็น +33 องศาเซลเซียส อุณหภูมิน้ำที่สะดวกสบาย เมื่อน้ำทำหน้าที่เป็นสิ่งแวดล้อม ชั้นขอบเขตก็คือน้ำ ซึ่งมีค่าการนำความร้อนและความจุความร้อนสูงกว่ามากเมื่อเทียบกับอากาศ ในน้ำที่อุณหภูมิที่กำหนดความร้อนจะถูกลบออกจากร่างกายที่เหลือ โดยการพาความร้อนมากกว่าในอากาศ

เมื่อน้ำเคลื่อนตัวกระแสน้ำที่ปั่นป่วนที่เกิดขึ้น ใกล้กับพื้นผิวของร่างกายจะนำความร้อนออกไปอย่างรวดเร็ว จนที่อุณหภูมิของน้ำ 10 องศาเซลเซียส แม้แต่ความเครียดทางกายภาพที่รุนแรง ก็ไม่อนุญาตให้รักษาสมดุลทางความร้อน และภาวะอุณหภูมิต่ำกว่าปกติ หากร่างกายได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เพื่อให้บรรลุความสบายทางความร้อน อุณหภูมิของน้ำควรอยู่ที่ +35 ถึง 36 องศาเซลเซียส ขีดจำกัดล่างของโซนเทอร์โมนิวทรัล ขึ้นอยู่กับความหนาของเนื้อเยื่อไขมันที่เป็นฉนวน

ซึ่งอยู่ในช่วง 31 ถึง 36 องศาเซลเซียส การผลิตความร้อนและขนาดร่างกาย อุณหภูมิร่างกายในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเลือดอุ่นส่วนใหญ่อยู่ในช่วงตั้งแต่ +36 ถึง +39 องศาเซลเซียส แม้ว่าจะมีขนาดร่างกายที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในกลุ่มสัตว์ที่พิจารณา ตั้งแต่หนูเมาส์ไปจนถึงช้างและปลาวาฬในอีกด้านหนึ่ง ในทางตรงกันข้ามอัตราการเผาผลาญ ขึ้นอยู่กับน้ำหนักตัวเป็นฟังก์ชันเลขชี้กำลัง M=kX mn ในพิกัดลอการิทึมคู่

อัตราส่วนนี้แสดงด้วยเส้นตรง lg M=k’+n Xlgm เลขชี้กำลัง n ถูกแสดงโดยประจักษ์ว่ามีค่าประมาณ 0.75 ซึ่งหมายความว่าค่า M/m 0.75 จะเท่ากันสำหรับหนูและช้าง ถึงแม้ว่าในหนู M1 กิโลกรัม มวลกายมีมากกว่าช้างมากนี้เรียกว่ากฎการลดความเข้มของการเผาผลาญขึ้นอยู่กับน้ำหนักตัว สะท้อนให้เห็นถึงความจริงที่ว่าการผลิตความร้อนมีแนวโน้ม ที่จะสอดคล้องกับความเข้มของการถ่ายเทความร้อนไปยังพื้นที่โดยรอบ สำหรับความแตกต่างของอุณหภูมิ

ซึ่งกำหนดระหว่างสภาพแวดล้อมภายในของร่างกายและสิ่งแวดล้อม การสูญเสียความร้อนต่อหน่วยมวลกายจะยิ่งมากขึ้น อัตราส่วนระหว่างพื้นผิวและปริมาตรของร่างกายยิ่งมากขึ้น และอัตราส่วนหลังจะลดลงตามขนาดร่างกายที่เพิ่มขึ้น การปรับอุณหภูมิร่างกาย การควบคุมสภาวะสมดุลของ”อุณหภูมิ”นั้นดำเนินการ โดยการมีส่วนร่วมของตัวรับอุณหภูมิตัวควบคุมส่วนกลางและกลไกเอฟเฟกต์ ตัวรับอุณหภูมิ เทอร์โมรีเซพเตอร์แบ่งออกเป็นอุปกรณ์ต่อพ่วงและส่วนกลาง

ความร้อนและความเย็น ตัวรับอุณหภูมิส่วนปลายจะพบในผิวหนังและหลอดเลือดใต้ผิวหนัง กล้ามเนื้อโครงร่างและอวัยวะภายใน ที่อุณหภูมิแวดล้อมที่ค่อนข้างคงที่ แรงกระตุ้นเป็นจังหวะมาจากตัวรับในระบบประสาทส่วนกลาง ซึ่งสะท้อนถึงกิจกรรมของยาชูกำลัง ความถี่พัลส์สูงสุดสำหรับตัวรับความเย็นของผิวหนัง และหลอดเลือดที่อุณหภูมิ 20 ถึง 30 องศาเซลเซียส และสำหรับตัวรับความร้อนของผิวหนังที่อุณหภูมิ 38 ถึง 43 องศาเซลเซียส

เมื่อผิวเย็นลงอย่างรวดเร็วความถี่ ของแรงกระตุ้นจากตัวรับความเย็นจะเพิ่มขึ้น และเมื่อร่างกายร้อนขึ้นอย่างรวดเร็วก็จะลดลงหรือหยุดลง ตัวรับความร้อนจะทำปฏิกิริยาโดยตรง กับอุณหภูมิที่ลดลงเท่ากัน ตรงข้ามจำนวนตัวรับอุปกรณ์ต่อพ่วงเย็นนั้นมากกว่าจำนวนของตัวรับความร้อนหลายเท่า 250,000 และ 30,000 ตัวรับกลางตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิของเลือดที่ไหลไปยังศูนย์ประสาท เซลล์ประสาทที่ไวต่ออุณหภูมินั้น

อยู่ในบริเวณพรีออปติกของไฮโปทาลามัสส่วนหน้า และมีโครงสร้างทางความร้อนมากกว่าเซลล์ที่ไวต่อความเย็น เซลล์ประสาทที่คล้ายกันที่มีความไวน้อยกว่า ยังพบได้ในสมองส่วนกลางและไขกระดูก ในขณะเดียวกัน ไขสันหลังก็ไวต่ออุณหภูมิมาก โครงสร้างเอฟเฟกต์ ฟังก์ชันเอาท์พุตเอฟเฟกต์ประกอบด้วยการสร้างความร้อน การเปลี่ยนแปลงการถ่ายเทความร้อน เหงื่อออก หน้าที่เหล่านี้ส่วนใหญ่ควบคุมโดยระบบประสาท และเฉพาะกับการปรับตัวในระยะยาวเท่านั้น

จึงจะมีผลต่อการควบคุมต่อมไร้ท่อ การควบคุมอุณหภูมิถูกควบคุมโดยการแบ่งโซมาโตมอเตอร์ของระบบประสาทส่วนกลาง และการแบ่งส่วนซิมพะเธททิค ของระบบประสาทอัตโนมัติ การแบ่งส่วนซิมพะเธททิคของระบบประสาทอัตโนมัติควบคุมเทอร์โมเจเนซิสที่ไม่สั่น ผ่านตัวรับ β-อะดรีเนอร์จิก ตัวกลางนอร์เอพิเนฟริน การถ่ายเทความร้อนผ่านการควบคุมการไหลเวียนของเลือด ผ่านตัวรับ α-อะดรีเนอร์จิก ตัวกลางนอร์เอพิเนฟริน เป็นไปได้ว่าผ่านตัวรับคอลิเนอร์จิก

เหงื่อออกผ่านเส้นใยซิมพะเธททิค คอลิเนอร์จิกเมื่อโต้ตอบกับตัวรับ M-คอลิเนอร์จิก การแบ่งโซมาโตมอเตอร์ของ CNS ตัวกลางอะเซทิลโคลีนควบคุมเทอร์โมเจเนซิสที่หดตัว ตัวควบคุมกลาง โครงสร้างของไฮโปทาลามัสมีบทบาทสำคัญในการควบคุมอุณหภูมิ ข้อมูลมาจากเทอร์โมรีเซพเตอร์ส่วนปลายไปยังส่วนหน้าไฮโปทาลามัส ซึ่งเป็นบริเวณพรีออปติกของมัน ในที่นี้สัญญาณที่ได้รับจากบริเวณรอบข้างจะถูกเปรียบเทียบ กับกิจกรรมของเทอร์โมเซ็นเซอร์ส่วนกลาง

ซึ่งสะท้อนสถานะอุณหภูมิของสมอง พื้นที่พรีออปติกส่วนหน้าของไฮโปทาลามัส มีส่วนสำคัญในการรับรู้อุณหภูมิ 20 เปอร์เซ็นต์ของเซลล์ประสาทมีคุณสมบัติของตัวรับอุณหภูมิ จากการรวมข้อมูลจากแหล่งเหล่านี้ไฮโปทาลามัส ส่วนหลังให้กำเนิดสัญญาณที่ควบคุมกระบวนการผลิตความร้อนและการถ่ายเทความร้อน พบเซลล์ประสาทที่มีกิจกรรมขึ้นอยู่กับการกระตุ้นความร้อน ในท้องถิ่นของทั้งบริเวณพรีออปติกของไฮโปทาลามัส และเซลล์ประสาทของไขสันหลังปากมดลูก

ในส่วนดอร์โซมเดียลของไฮโปทาลามัส หลังพบศูนย์กลางเส้นประสาทสั่งการที่สั่นเทาใกล้กับผนังของช่องที่สาม รู้สึกตื่นเต้นกับอุณหภูมิร่างกายที่ลดลงแม้เพียงเศษเสี้ยวขององศา การควบคุมโดยการเบี่ยงเบน ในเวลาเดียวกันโทนสีของกล้ามเนื้อจะเพิ่มขึ้นก่อน จากนั้นจึงเกิดการสั่นสะท้าน ศูนย์นี้เชื่อมต่อกับศูนย์กลางเส้นประสาทสั่งการของกระดูกสันหลังและไขกระดูก การควบคุมอุณหภูมิทางเคมีและกายภาพ ในส่วนต่างๆของไฮโปทาลามัส

พบว่านิวเคลียสที่ส่งผลต่อกระบวนการสร้างความร้อน และนิวเคลียสที่ส่งผลต่อการถ่ายเทความร้อน การควบคุมอุณหภูมิด้วยสารเคมี การผลิตความร้อนที่เพิ่มขึ้น การสั่นของกล้ามเนื้อ ถูกควบคุมโดยส่วนหางของไฮโปทาลามัส การระบายความร้อนของบริเวณพรีออปติกส่วนหน้าของไฮโปทาลามัส ทำให้เทอร์โมเจเนซิสแบบหดตัวและไม่หดตัวเพิ่มขึ้น การควบคุมอุณหภูมิทางกายภาพ การหดตัวของหลอดเลือด การขับเหงื่อ ถูกควบคุมโดยส่วนหน้าของไฮโปทาลามัส

ไขสันหลังและไขกระดูก มีปฏิกิริยาการควบคุมอุณหภูมิที่ดำเนินการโดยกระดูกสันหลังและไขกระดูก เห็นได้ชัดว่ากลไกดังกล่าวเกี่ยวข้องกับการปรับตัวในท้องถิ่น ซึ่งเพิ่มความต้านทานต่อความเย็น หรือความร้อนของส่วนต่างๆของร่างกาย เช่นคอหรือมือเกิดจากปฏิกิริยาของหลอดเลือดและเหงื่อ โครงสร้างที่สูงขึ้นของสมองโดยเฉพาะคอร์เทกซ์ใหม่ ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับการควบคุมอุณหภูมิด้วย

บทความอื่นที่น่าสนใจ  ➠ อาหารมังสวิรัติ หลักการของอาหารมังสวิรัติ อธิบายรายละเอียดได้ ดังนี้